Hoop, theater en het leven
12 december, 2016
Door Suzanne Kempeneers
Vandaag speelden we voor het Cédric Hèle Instituut, het Vlaams Instituut voor Psychosociale Oncologie. Het thema van de dag was “(Existentiële) Angst en Hoop bij Kanker” en werd onderhoudend toegelicht door Dr Simon Wein, een specialist ter zake in Israël.
Het is een hele uitdaging om zo’n thema om te zetten in sprekende scènes waarin de juiste verhouding zit van een lach en een serieux. Vandaag was het dat voor mij nog extra, omdat ik iemand in de zaal wist zitten die me nauw aan het hart ligt en wiens echtgenoot zelf momenteel in zo’n patiëntpositie zit. Dus een scène spelen over een beenmergtransplantatie of over een partner die geen afscheid wil nemen, heeft dan een dubbele betekenis. En, zoals ze me zelf beaamde, naar een lezing luisteren staat nog net verder af dan het daar uitgespeeld te zien worden.
Theater raakt
Maar het was een fijne voorstelling, met fijne reacties en ik voelde echt dat we een bijdrage hadden kunnen leveren. En dat deed goed. Zingeving was ook een thema dat behandeld werd en zo’n voorstelling sluit heel erg aan bij die zingeving.
We zijn een paar uur verder en ik wilde net gaan slapen, want morgen moeten we al vroeg in Brussel zijn voor een training over diversiteit en improvisatietheater. Ik check nog even mijn mail. En daar een bericht dat ik al even vreesde – of waarvan ik hoopte dat het niet zou komen. Een goeie vriendin en collega haar man kreeg uiteindelijk duidelijkheid over zijn klachten: een glioom in de hersenen… een hele uitleg… operatie en bestraling. En ik lees dat ze uitgaan van het meest positieve scenario.
Een subjectief perspectief
Die mail is het hele Chi-event van vandaag in een notendop. Existentiële angst en hoop op een paar regels.
Hoop is een subjectief perspectief van de toekomst, zo leerde ik vandaag, het heeft niets van doen met realiteit. We kunnen immers altijd hopen op een mirakel. Maar misschien is het wel goed van die draaimolen van het leven af te springen en dag per dag te leven; grootse hoop te vervangen door het uitkijken naar; en te reflecteren over het leven dat we geleefd hebben.
En misschien moeten we dat niet alleen doen als we kanker hebben, denk ik nu. Want eigenlijk kan dat nooit kwaad.
Vandaag liepen realiteit en fictie voor mij heel erg door elkaar. Het heeft me geraakt.
Theater raakt.
Het leven raakt.
